14
januari 2010, Malawi Malawi , Chitipa 28°
Ons een na laatste verslag
Hallo lieve mensen,
het is gekkenhuis hier. Druk, druk, druk.
Komen we in Chitipa, doet internet het niet voor meer dan een maand, wat
een opluchting: scheelt heel wat gesocialize! Grapje hoor, we missen het
ook.
We hebben heerlijke weken achter de rug, van ziekte, nieuwe
infecties, slapeloosheid, krokodillen, een bijna doodervaring en wat allemaal
nog meer. Wat minder leuk was, was Ruarwe, de plek waar we onze kerst
doorgebracht hebben.
Door de oogverblindende schoonheid van dit land, zijn we de realiteit
uit het oog verloren. Ruarwe was geweldig! Voordat we daar wat uitgebreider
op in gaan, geven we jullie een korte impressie van de reis naar Ruarwe.
Ongeveer drie weken geleden (aan data's doen we niet meer) begonnen we
onze vakantie in Chitimba, wat wederom meer dan genieten was. Één
klein nadeel was dat Emma dezelfde infectie begon te ontwikkelen als Britta
had gehad. Èn tot onze 'grote verbazing' was er nergens antibiotica
te vinden. Dan maar met de boot naar Nkhata bay, waar we tot onze blijde
verassing PIZZA aantroffen in een mooi Thais mzungu restaurantje. Helaas
konden we er niet al te lang blijven omdat Emma nodig een dokter moest
zien. Op naar Mzuzu! In een private clinic werden we geholpen, alleen
vervelend dat ze een gaasje heel diep in de wond stopten. Afin, dezelfde
dag zijn we richting Usisya vertrokken. We mochten voorin zitten, wat
een enorme opluchting was. Het had net geregend en dat had zo zijn gevolgen
op de weg.. Tussen Mzuzu en Usisya vind je steil gebergte, met diepe afgronden
naast de 'weg'. Op een gegeven moment slipte de achterkant van de overbeladen
Lorry opzij, we hielden ons hart vast toen we bijna omkantelden. We waren
niet de enigen die dachten dat hun laatste uurtje geslagen was. We zijn
uitgestapt en verder de heuvel afgeglibberd. Beetje vervelend was, dat
Emma èn mank was èn haar tas in de Lorry had achtergelaten
(met al haar geld!), maar twee zware tassen konden we niet meeslepen.
We hadden ongeveer twee uur gelopen toen we op het punt stonden om terug
te keren. De Lorry was er nog steeds niet en er was ook geen enkel geluid
van een voertuig te horen. We hadden het grote geluk dat de natuur van
onmetelijke schoonheid was! (De foto's gaan we op Mijnalbum zetten als
we terug zijn in Nederland + nog een laatste verhaal waar we de tijd voor
kunnen nemen.)
Om een lang verhaal kort te maken, we werden uiteindelijk opgepikt door
ons voertuig. Alsnog hebben we doodsangsten uitgestaan en moesten we nog
een paar keer uitstappen, om de Lorry met mankracht uit de modder te trekken.
De volgende dag zijn we met de kano en twee jongens, van Usisya naar Ruarwe
gegaan. Een vijf uur lange tocht met grote golven en prachtige kleuren.
Zukulunkhani Riverlodge was de bom. Verborgen tussen de rotsen en het
groen van typisch afrikaanse planten en bomen (èn een waterval),
boekten wij de dormitory grenzend aan Lake Malawi. Mango's in overvloed,
geweldige mzungu's en overheerlijk eten. Onze eerste avond daar was kerstavond.
De tijd van ons leven en waarschijnlijk een 'once in our lifetime chance'.
We ontmoetten drie hilarische Amerikaanse jongemannen. Echte avonturiers
en levensgenieters.
Emma kon helaas niet zwemmen door haar infectie, gelukkig was er wel een
engelse dokter aanwezig die het gaas uit de wond kon halen en medisch
advies gaf. Britta is wel nog van een balkon afgesprongen, tussen de rotsen
(8 meter hoogte!! doodsbang), uitdaging der uitdagingen. We kunnen helaas
niet meer details geven, te veel werk. Maar leuk dat het was!
Terug met de boot, samen met de andere Mzungu's, slapend tussen de ratten,
Britta zwaar beroerd aangekomen in Chilumba. We kwamen heel laat aan en
konden geen resthouse meer vinden. Een slapeloze nacht buiten op de grond.
De volgende ochtend zijn we heel vroeg met de minibus naar Karonga vertrokken.
Daar hebben we wat spullen ingekocht voor het weeshuis en zijn we op zoek
gegaan naar internet, waar we vluchtig onze mail konden checken of beter
gezegd, we wilden onze mail checken maar internet liet het niet echt toe.
(Vandaar ook dat we zolang niets van ons hebben laten horen.)
Terug in Chisenga was het Emma's beurt om zich beroerd te voelen. Buikloop.
Oud en nieuw hebben we niet gevierd, door de wekker heen geslapen en bovendien
was Emma heel ziek geworden en beide overmoeid door slaaptekort. Heel
vervelend dat ze drie dagen niet kon eten en daardoor enorm afgezwakt
was. Gelukkig werd het daarna beter.
Er volgde echter nog twee infecties. Eentje voor Emma en eentje voor Britta.
Hardstikke fijn, weer aan de antibiotica. Volgens ons hebben we geen immuunsysteem
meer.. een gezonde start van het nieuwe jaar! Wink
Ondertussen zijn we weer genezen van onze infecties en hebben we het heel druk gehad met het weeshuis. We moesten deze dagen alles afronden. We hebben het heel erg naar ons zin, maar we kijken ernaar uit om terug te komen. We voelen dat het einde nadert.
Even dat jullie het weten... Wij komen helemaal niet de 27e terug in Nederland! We hebben 3 maanden geleden besloten dat we onze reis in Brussel willen afsluiten, met z'n twee'tjes. Emma heeft haar telefoon+simkaarten al weggegeven en Britta doet dat vlak voor de vlucht. In Brussel zijn we alleen maar bereikbaar via de telefooncel. Niet dus. Vanuit Brussel nemen we de trein naar Arnhem waar onze wegen zich zullen scheiden. Snif snif.
Het spijt ons ten zeerste, maar wij kunnen het ons niet veroorloven om op berichtjes en mailtjes te reageren. Voor jullie gelden echter andere regels: onze mailboxen moeten minstens overstroomd zijn als we het de volgende keer checken (in Nederland dusWink).
Heel veel liefs van ons,
Breimma